Erepark Stekene

"Vlaanderen zal op een dag gered worden,

niet door weldoordachte verzinsels der politici,

doch door de dolle dapperheid zijner militanten".

Albert Eriksson, gevangenis Merksplas 1984.

Voorwoord

Deze brochure werd opgesteld ter verduidelijking van de herdenkingen van Vlaamse Oostfrontstrijders in Stekene en is opgedragen aan alle militanten en toegewijde werkers die zich belangeloos inzetten voor een hoger ideaal. Met eerbied herdenken we ook allen die ons zijn voorgegaan.

Als Vlaams Historisch Archief beschouwen wij het Erepark in Stekene als erfgoed, dat vanzelfsprekend ook tot het tastbare archief behoort. Het verdient daarom bescherming en moet bewaard blijven voor toekomstige generaties.

De geschiedenis van het Erepark 'Luitenant Kamiel De Wilde' is er een van bewogen herinnering en van een beladen verleden.

Zoals elk volk de traditie kent om zijn oorlogsdoden te herdenken, zo willen ook wij stilstaan bij hun daden, hun levens, en hun offers. Herdenking is niet enkel een terugblik; het is ook een moment van bezinning over het hoe en waarom van zoveel strijd en lijden.

Vanuit dat perspectief besloot het Sint-Maartensfonds in 1968 een stuk grond aan te kopen waar men in alle sereniteit de gesneuvelde kameraden van het Oostfront kon herdenken. Het Erepark werd zo een feit.

Dankzij de inzet van honderden oud-Oostfronters en hun families werd, met veel "bloed, zweet en tranen", het nodige geld verzameld – in een tijd waarin de Vlaamse Beweging nog een naam en een strijd had. Ook voor deze aankoop brachten velen offers: mensen die in de repressiejaren vrijwel alles verloren — hun familie, hun bezit, hun vrijheid — en die, ondanks alles, opnieuw rechtkrabbelden en verdergingen, vaak vanuit het niets.

Zij gaven nooit op. In een geest van kameraadschap en lotsverbondenheid maakten zij het schijnbaar onmogelijke toch mogelijk. Vrijwillig, belangeloos en enkel uit eerbied voor het verleden.

Vandaag, in 2025, leven we in een andere tijd. Sommigen vinden dat een herdenking voor Oostfronters niet meer past, dat het Erepark zijn tijd gehad heeft en dat het beter kan worden verkocht — bijvoorbeeld voor een buitenverblijf. Zulke geluiden klinken steeds luider, vaak als proefballonnetjes om te zien of er nog weerstand komt, en om af te tasten wanneer de tijd "rijp" zou zijn om het park op te geven.

Maar deze houding getuigt van onwil om verantwoordelijkheid op te nemen voor de eigen geschiedenis — een geschiedenis van het eigen volk.

Gelukkig zullen er altijd mensen zijn die weigeren toe te laten dat dit gebeurt. Niet uit nostalgie, maar uit plichtsbesef tegenover onze ouders en voorouders. Het Erepark is ons Erepark. Het mag niet verdwijnen.

Deze plek is er niet om oorlog te verheerlijken, maar om te herinneren, te bezinnen en te waarschuwen voor de tol die oorlog eist. Dat moet zo blijven.

Ik geloof dat er een oplossing komt die recht doet aan het werk en het offer van wie ons voorgingen. Want waar een wil is, is een weg.

Laat ons de handen in elkaar slaan, want zonder verleden is er geen toekomst — en zonder toekomst is er geen leven.

Voor het Vlaams Historisch Archief

Jan De Beule en Rolf Waegeman, mei 2025